"ancak öyleyse baskılanarak ve üstbenliğe devredilerek suçluluğa dönüşen sadece saldırganlıktır. eğer psikanaliz bulguların, suçluluk hissinin kaynağının saldırganlık içgüdüleri olduğu ile sınırlarsak birçok sürecin daha açık ve basit şekilde açıklanmasına imkan verileceğine ikna olmuş durumdayım... şu öneriyi formülleştirmek akla yatkın gözüküyor: içgüdüsel eğilim bastırmaya yol açarsa, libidinal unsurları semptomlara ve saldırgan ögeleri de suçluluk duygusuna dönüşür." #freud akt. #klein
suçluluk.
bazıları için bitmek bilmeyen, her olayda kendini gösteren bir duygu hali... sancılı, için için yiyen türden...
suçluluk.
kişi hata yapsa da suçlu,
hatalı değilse de karşıdakini buna itttiği için suçlu,
öfkelendiğinde suçlu,
öfkesini göstermediğinde kendini korumadığı için suçlu...
öyle bir durum ki her senaryoda suçlu...
suçluluk.
çok temel. yaşamın ilk yıllarında, öğrenilen ilk duygulardan biri, memeyi/sütü/anneyi arzulama ama yeterli miktarda ona sahip olamama ile başlıyor ya da aşırı isteme ile... ödipal dönemle birlikte derinliği artıyor; kimi zaman yeni doğan bir kardeşle, kimi zaman anne ya da babanın arzusuyla.
öfke ve bastırma.
çocukken bu bazen, altına kaçırma ile bazen gece terörü denilen tanıyla, bazen de "yaramazlıkla" kendini gösteriyor... oldukça bilinçdışı bir serüven.
büyüdükçe formu değişiyor, adeta çoğu kişide "evcilleşiyor". her ilişkide, her durumda "kötü ve suçlu" olma hissi acı ama kolay hale geliyor.
savunma.
libidinal dürtüler, arzular bastırıldıkça ileride semptomlara dönüşüyor; kusma, deri/saç yolma, ilişkiden kaçma, obsesyon...
saldırganlık bastırıldığında ise bitmek tükenmeyen bir suçluluk hissi hakim oluyor...
suçluluğun birçok formu yaşanıyor pek tabii.
ama öfke sanki yok, öfke görülmüyor, duyulmuyor... inceden kendini gösterdiğinde ise kendini hemen "suçlu olan benim"e çeviren, yıkıcı bir his gibi var ediyor kendini... böylece hatalı olmaya duyulan büyük bir arzu çıkıyor...
suçlu hissedilen konularda bir dönüp bakmak, sorgulamak gerekiyor...
