psikanaliz özünde aşk yoluyla bir tedavidir diyor freud... lacan da analitik oda, rahat ve sıcak olsa da sevişmek için yaratılmış bir yataktan başka bir şey değildir diyor.
aşkta olduğu gibi analizan, kurduğu her sözcükte eksikliğini ifade eder ve analistten de o eksikliği keşfetmesini ve o eksikliğin sevilmesi ister. aşkta olduğu gibi sevilmeyi hak edip etmediğini, diğer herkesten önemli olup olmadığını sorar. terapist olarak biz aşık olmayız, bunun aktarımsal bir yerden olduğunu biliriz ancak analizanın aşkına sahip çıkar onu daha önce kimsenin dinlemediği gibi dinleriz. böylece eksikliğini tüm çıplaklığı ile karşımıza çıkarır ve yatak odası kavramı bu yüzden önemlidir. olduğu gibi tüm eksikliği, tüm yaraları, tüm çatlakları, tüm kusurları ile karşımızda durur ve sevilmeyi yoklar; gerçekten tüm bunlara rağmen onu seviyor muyuzdur bunu anlamaya çalışır. ama allouch'un dediği gibi, biz burada alev almamalıyız, için için yanmalıyız. çünkü bu sevgi bize dair duyulan bir aşk değil, obje a'ya duyulan aşktır. biz orada sadece aşkın vekilleriyiz... bu yüzden psikanaliz aşk yoluyla tedavidir.
bunların, aşk ile tedavi edilmesi de oldukça düşündürücü...
