"oyna bakalım hayat tiyatrosu, ne komedi denilebilir sana, ne trajedi çünkü kimse görmedi henüz nasıl biteceğini! acele et varoluş tiyatrosu, hayat geri gelmiyor, harcanan para misali. neden kimse ölümden dönmedi şimdiye dek?
çünkü hayat büyülemeyi bilmiyor ölümün bildiği gibi, çünkü hayat ikna etmeyi bilmiyor ölüm gibi.
evet, eşsiz bir iknacıdır ölüm, yeter ki kişi karşı çıkmaya kalkışmayıp konuşmasına izin versin. anında ikna ediverir, öyle ki insan ne tek bir kelime itiraz edebilir, ne de hayatın diyeceklerini dinlemeye istek duyabilir. "
kierkegaard | tekerrür, 1843
ölümü deneyimlemedik, hep üçüncü ağızdan yorumladık. ona dair hiçbir fikrimiz yok, kocaman bir belirsizlik. zaten bu yüzden hayat/ölüm korkutucu geliyor, bu yüzden hep bir şeyleri kaçırdığımızı düşünüyoruz, bu yüzden yaşlanmak zor geliyor, bu yüzden geleceğe dair bir kaygı yaşıyoruz, bu yüzden hep bir gerilim halindeyiz, yüzeysel sandığımız tüm kaygıların, tüm semptomların altında ölüm var... çünkü bugün ölümü seçebiliriz ancak seçmesek de bir gün öleceğimizi biliyoruz ve bunun deneyimi hakkında hiçbir fikrimiz yok. kimse anlatamıyor nasıl bir şey olduğunu, kimse bahsedemiyor neye benzediğini.
zaten epikuros'un dediği gibi "ölüm varsa ben yokum, ben varsam ölüm yok" her şey bu kadar... işte bu yüzden ölüm hep belirsiz, hep yabancı... ama öyle büyüleyici olmalı ki kimse dönmüyor... müthiş bir ikna edici, hayatı var eden, yaşamı anlamlı kılan... paradoksal. ironik.
