"kafka'nın masalını hatırlayalım: bir taşralı, yasayı görmek için şatonun kapısına gelir; korkunç görünüşlü bir muhafız yolunu keser. taşralı, muhafıza karşı çıkmaya cesaret edemez, bekler ve beklerken ölür.
ölüm anında, muhafıza sorar: "burada benden başka bekleyen olmamasının nedeni ne?" ve muhafız cevap verir: "bu kapı yalnızca senin için yapılmıştı. kendi-içinin durumu işte böyledir, dilerseniz ayrıca şu da eklenebilir: 'herkes kendini kendi kapısı kılar.'" #sartre
yasanın, haset ve ölümün, taşralının, muhafızların, başkalarının, tanrı'nın, kendi'nin, kendi-içinin, kendi-için-şey olmanın, bekleyenlerin ya da cesaret edenlerin, yalnızlılığın, en çok da sonluluğun haftasıydı...
son gördüğüm şey ise bu kapı, sonluluğun hem aralandığı, sonluluğun hem kapandığı bir kapı;
iyi ya da kötü, acı ya da gerçek, var ya da yok... herkesin kendi kapısını kendinin kıldığı...
sonluluk hüzünlüdür. ancak yeni bir varlık deneyimi için son olabilmek zorunludur;
tamamen son olana dek.
