öyle konuşma isteğiyle dolu ki içim. acı çekiyorum. hiç kimse, hiç kimse farkında değil çektiğim ısdırapların! diyor #çehov
konuşma isteği... insan başka türlü nasıl anlaşılır? konuşmazsak nasıl bilebilirler? zaten konuşmayı da bu nedenle öğrenmedik mi? acılarımızı ve eksikliklerimizi dile getirebilmek için ilk defa anne demedik mi? neden birine duygularını açıklamak aptallık, neden utanç verici olsun? bu neden küçük düşürsün? neden utanmalıyım? neden ağladığım için güçsüz olayım? başka türlü öğrenmedim ki. sadece anlatarak duyurabilirim kendimi. duyulmak isterim, konuşmak isterim, anlaşılmak isterim.
en ufak şeyi üzerime alırım, küçük bir hatayı tüm hayatım yaparım, belki ağlar, belki gülerim. ama dile getiririm hissettiklerimi, bundan utanmak istemem. başka türlü bilmem çünkü. konuşmayı bu yüzden öğrendiğimi aklımda tutarım...
duyguların anlatılmasının, dile gelmesinin güçsüz olmadığı ilişkilere ihtiyacımız var. konuşmaya ve konuştuğumuzun dinlenilmesine ihtiyacımız var. başka türlü konuşmanın anlamı yok.