"hayır, aslında ben sürünüyorum. nedenini bilmiyorum. sadece her şeyi mahvediyorum. aşka hiç inancım olmadığı için, işlerin bir şekilde ters gideceğini düşünüyorum. bu yüzden suçlanan kişi ben olunca içim daha rahat oluyor. işlerin ters gitmesi de beni o kadar endişelendirmiyor. ters gidince kendimi haklı çıkmış hissediyorum. ama böyle yaparak hiçbir yere vardığım yok. hiçbir yere."
#lespetitsmouchoirs
...
birçoğumuz için diğerine öfkelenmek kendimizi suçlamaktan daha zor. ikisi de yalnızlıkla ilintili ama diğerine öfkelenmek daha zorlayıcı bir yerden. peki ne oldu da böyle olduk? yaşamın ilk yıllarında böyle öğrenmek zorunda kaldık. öfkemiz ve birçok duygumuz belki de farkında olmadan baskılandı, kültürel değerler, dini normlar bu şekilde öğretti, anne ve babaya karşı gelinmemesi bilgisiyle büyüdük, böylece en ufak bir öfkede suçlu ve kötü konumda olduk. birçok merakımız, sorularımız, duygularımız "ahlak" normlarına uymadı, cinsel meraklar, keşifler, kirlilikle eşleşti ve bu hisleri içimizde yaşamak bizi suçlu konuma soktu. iç dünyamızda yaşadığımız, aklımızdan geçen her duygunun günahını ödemek zorunda hissettik. yaş büyüdü, ilerledi... ve artık her koşulda suçlu olmayı kolay olarak öğrendik. diğerini suçlamak, ona öfkelenmek kendimizi değersiz hissetmekten daha zor geldi. çünkü o koşulda da suçlu olacaktık. madem öyle bizi suçlu hissettirecek konumlara atalım kendimizi dedik, öyle ilişkiler kurmalıydık ki sonunda suçlu olmalıydık.
hep tanıdık döngülerdeyiz. tekrar, tekrar ve tekrar...
çözümü, bunu öğrenilen zamana gitmek ve orada baskılanan tüm duyguları tekrar tekrar yaşamak. ta ki artık bu ilişki örüntüsüne ihtiyacımız kalmayana dek. ta ki bunun gerçekten iyi gelmediğini anlayana dek. bu yol kolay olmayacak. fark etmek yetmeyecek, aynısını bile bile yaptığımızı defalarca deneyimleyeceğiz... ama bir gün artık bilinçdışından bilince çıkacak ve örüntüde bir noktada çatlak oluşacak. yeni deneyimler, yeni ilişki türleri seçimle varolacak.