''çocuğun yapıp da aslanın yapamayacağı şey de nedir?
suçsuzluktur çünkü çocuk ve unutkanlık, bir yeni başlangıç, bir oyun, kendiliğinden dönen bir tekerlek, bir ilk devinme, bir kutsal...
evet!
evet, yaratma oyunu için kutsal bir ''evet!...'' diyordu nietzsche üstinsan/übermensch için.
dün dolmuşta bu iki çocuğun ilişki başlangıcına şahit oldum. biri diğerine, onu görür görmez; arkadaş olalım mı dedi, öteki de tamam olalım diye cevap verdi. sonrasında birlikte oturup, uzun uzun sohbet ettiler. kedi sevgilerinden, ailelerinden, okullarından bahsettiler... sevimli bir ilişkiydi, güldüler, utanmadılar... en sonunda da birbirlerine bay bay diyerek ayrıldılar.
sonra kendimizi düşündüm, büyüdükçe bu yetimizin azaldığını fark ettim, biz artık bu kadar otantik olamıyoruz. binlerce şey düşünüyoruz, karşıdaki kişinin sevmeyeceğini, rahatsız olacağını sanıyor, belki de istemiyor diyoruz, baştan istemeyeceğine dair birçok yargıyı zihnimizde oturtuyor ve ilişkiye başlayamıyoruz.
ancak bu çocuklardan diğeri arkadaş olmak istemeseydi, muhtemelen olmayalım diyebilirdi ama biz ayıp olmasın diye olmaz diyemezdik, eğer karşımızdaki cesaret edip gelebilseydi...
bizler büyüdükçe, öylece sürükleniyor ya da kendimizi ketliyoruz.
neden oluyor? büyüdükçe normlar, kültürler, redler, korkular, öğrenilen şeyler, benzer ilişkiler, ilişki örüntüleri... birçok şey bize engel oluyor. büyüdükçe yaratma oyununa düşemiyor, kutsal bir oyun için evet diyemiyoruz.