her sene futureme isimli sitede, bir yıl sonrasına bana gönderilmesi için mail atarım. şu an bunu hissediyorum, bunu diliyorum gibi...
genelde planladığımın çok dışında şeyler yaptığımı ve yaşadığımı görürüm. bu nedenle böyle notlar almak yaşamın absürtlüğünü görme konusunda bana iyi gelir.
2022’ye girerken de, dilediğim neredeyse hiçbir şey olmamıştı. doktora dedim,
elimde doktora yok mesela… ama bu sayfayı da planlamamıştım… oysa çok iyi geldi.
zaman zaman bu hayatın boş ve anlamsız olduğu düşüncesine kapılırım. planladığım gibi gitmediği için hayıflanır dururum.
genel olarak da bu hayatı heba ettiğim düşüncesiyle savrulurum, savrulmak dediğim de hiçbir şey yapmamak şeklinde olur. hayat dediğimiz bir olma hali değilmiş gibi… bu sayfayı hiç oluşturmamışım gibi…
dün bir film izledim; ove adında bir adam diye çevrilmiş. #spoiler
ove, intihar ederek karısına kavuşmayı deneyen bir adam ama bir türlü ‘’bahaneler’’ buluyor ve edemiyor.
ove’u izlerken anlıyorum; yaşamak için büyük büyük işler başarmaya gerek yok. rutin olarak görünen, aslında her anında yaşamın varlığına, varolmanın bahanesine kanıt olacak binlerce şey yaşıyoruz. hayat, yaşamı sürdürmek için her dakika bir neden sunuyor. ove, kediyi bahçeden atmaya çalışırken, beklemediği bir şekilde evine ‘’fırlatılma’’sıyla, onu sevmeye, hatta ölümü sonrası beslenmesine dikkat çekecek kadar yaşamını sürdürüyor. tekrarlar tüm hayatı boyunca karşısında nietzsche’nin bengi dönüşü gibi defalarca çıkıyor, evini ondan alan ‘’beyaz yakalılara’’ karşı tutumu, ölen çocuğunun beşiğini yeni bir bebeğe vermesi, hatta volvo/saab muhabbeti…işten kovulurken, kendi intiharını hatırlatır gibi kürek veriyorlar, al, kaz kendi mezarını der gibi… yaşam da ölüm de hep gündemde, her an her dakika birlik içerisinde…
intiharın her eşiğinde, varolacak bahaneler onu bir şekilde durduruyor. kedi diyor, komşu diyor, arkadaş diyor, volvo/saab diyor, kurallar diyor, beşik diyor… yaşam için her an her dakika bir neden çıkıyor karşısına
hepimize çıktığı ancak görmekte zorlandığımız olaylar gibi.
ta ki, bir kış günü ‘’eceliyle’’ ölene kadar. ove, yaşamdan da ölümden de kaçamıyor.
madem öleceği kesin, hayatı büyük bir ciddiyetle yaşıyor