kaygılıyım çünkü günahkarım. günahkarım çünkü eksiğim...
günahkarım; günaha kadar sadece iyiydim, sadece cennetteydim. kovuldum.. kovuldum; irade verildi, özgürlük verildi. hiçliğin ortasına düştüm, yuvam ya da evim değildi, tekinsizdi ama artık sadece iyi değildim, kötü de olabilirdim.
ve kaygı doğdu, kaygı canlı hissettirdi bana. ikilem, gerilim, umutsuzluk, ilişkisellik, duygular, belirsizlik ve ölüm.. hepsi yaşadığımı hissettirdi. ama ben günahkardım. cennetten kovulmaydım çünkü eksiktim.
kaygıyı doğru öğrenirsem nihaiyi öğrenecektim. ölümle yüzleşirsem hayatı öğrenecektim. varlığımı sorgularsam dasein'ı, kronosa karşı kairos'u... ölüme karşı yaşamı... geceye karşı gündüzü, ciddiye karşı kahkahayı. iyiye karşı kötüyü.
nietzsche, kötü ve iyi ayrımından hoşlanmazdı. gece ve gündüz de karşı karşıya değildi, keza ölüm ve yaşam da... hepsi insan olmanın haliydi, bengi dönüştü, suçluluk yoktu... zaten tanrı olmak suçsuzluktu. sahi tanrı ölmüştü... çünkü onun yarattığı değerler ölmüştü.
herkes kendisinin tanrısı olmalıydı. tanrı yoksa her şey mübahtı ya da tanrı yoksa her şey yasaktı... ama ben günahkardım çünkü ben eksiktim.