kalemim kayboldu. onu düşürdüğümü biliyorum. ne iyi ettim de onu değil, kendimi aradım. kalemimi düşüremeyeceğim nereler varsa oraları gördüm. düşünerek gördüm. kalemim ne iyi etti de düştü. duymadıklarımı duydum." #frankherbert
semptom ve terapi ilişkisi. kalemin kaybolması bir semptomdu, arandı, düşünüldü, duygular tekrar tekrar yaşandı. ve aile, çocukluk, tüm hayat konuşulmaya başlandı, kendilik arandı, semptomun ilk nerede başladığı, onu semptoma dönüştüren neydi, kökeni hangi varoluşsal meseleydi, ödipal dönem, yasa neydi dile geldi. kalemden bağımsız gibi görünen, semptomun çok yüzeysel olduğu anlamına gelen bir derinlik konuşulmaya başlandı. artık kalemin bir önemi de yoktu ama ne iyi oldu da kalem konuşuldu, kalem görünürüyle giz açıldı. bilinçdışı bilince çıktı, arzu çıktı, başka çıktı...