hissedebilmek ne güzel şey!
son aylarda bunun üzerine düşünüyorum. üniversite yıllarımda fazlaca öfkeliydim. hissedebildiğim tek duygu öfkeydi sanki ve bu tatmin edici bir seviyedeydi. sanki diğer duyguları o kadar da yaşayamıyordum, çevremdekiler gibi yeterince gülemiyor, korkmuyor, ağlamıyordum. tutunduğum tek duygu öfkemdi.
sonra üniversite geçti, biraz daha büyüdüm. bu sefer öfkem de azalmıştı. hiçbir duyguyu yeterince hissedemediğimi, beni tatmin edemediğini fark ettim. eksik bir şeyler vardı ve bu beni rahatsız ediyordu.
ardından bir şeyler yolunda gitmedi ve zor süreçten geçtim, acıyı deneyimledim. gerçekten yoğun bir duyguydu. ama ironik olarak da canlı hissettiriyordu. bir duyguyu iliklerime kadar hissediyordum. tatmin ediciydi.
zaman geçti, başka bir şehre geldim, çalışmaya başladım... başta her şey yolundaydı, heyecan duyuyordum, iyi hissediyordum. ama sonrasında hissizleşmeye başladım. bu sefer ne acı, ne öfke vardı. ölü gibi hissediyordum. bomboş, bu hayatın amaçsız olduğunu düşünüyor, zaten hissedemediğim duyguların yükünü taşıyordum. dünyaya her an duygu ile bağlıyız bunun farkındayım ancak ben hiçbir duyguyu hissedemiyor gibiydim. elbette kaygı ve suçluluk yaşıyordum ama duygudan beklentim bu değildi, daha saf duygulardı, korkabilmek, acı çekmek, gülebilmek, eğlenebilmek... kısacası bu hayatta yaşanabilecek duygular arıyordum.
terapi ve yeni deneyimlerin de etkisiyle, tekrar hissetmeye başladım; sevinç, acı, heyecan... birçok duyguyu tekrar yaşıyordum. hatta acı çekiyor ama çektiğim acıya kızamıyordum katlanamadığım çok duygu yaşıyor yine de hissiz olduğumu hissettiğim anlara rağmen canlı hissediyordum. çünkü ölü gibi değildim.
ve hissedebilmek ne güzel şey diye düşündüm. acıyı da, aşkı da, hüznü de tatmin edici bir şekilde yaşamak ne güzeldi. bu duygular, hissizlik, kaygı ve suçluluktan çok daha canlı bir yerdendi...
hissediyordum o halde varım!
sahne: trois couleurs bleu, 1993.