canım bir şey çekti… neyi çektiğini bilmiyorum. baktıkça
çok şey istediğimi fark ettim;
hepsinin tadına bakmak, hepsini koklamak, hepsini denemek…
seçeneklerin kalabalığında büyüdü iştahım,
kalabalık arttıkça ne istediğimi,
neyi, ne için istediğimi unuttum
açlığımı bile unuttum.
hangi arzu ile seçtiğimi…
kaybolunca daha çok daldım;
zorladım, aradım,
saatler, günler birbirine karıştı.
bir gün, bu azaptan kurtulma umuduyla birini seçtim;
onu arzum kıldım, ya da öyle sandım.
fakat seçtiğim an, o bana gelmeden
eriyip gitti isteğim.
eksiklik oldu benim arzum;
kendisinin eksikliğinde değil, hep bir adım öncesinde yaşayan.
hep askına kalan,
tam anlamıyla doyurulmayan,
olma ihtimalini sevdim,
seçim eşiğinde kalmayı…
aşk ihtimalini, lezzetli bir yemekle doyma ihtimalini, keyif alma ihtimalini,
arzunun gerçeğini, doyumun öldürdüğünü bilerek.
ben yaşamayı değil,
yaşamaya karar vermeden hemen önceki anı sevdim.
hayallerimin gerçek olmasını değil,
delicesine hayal kurmayı
ve ona ulaşma ihtimalini sevdim.
Görsel: Pina Bausch, 1977