"hindistan'a hiç gitmedim. ömrümün geri kalanında da gitmeyi düşünmüyorum. ama bir gün biri gelir ve "ey montaigne bundan sonra hindistan'da şu köye girmen yasaktır." dese geceleri huzursuz olurum."
diyor #montaigne…
hindistan’a yasak koyana büyük başka diyelim. gitmeme yasağı da büyük başkasının arzusu olsun. montaigne de yasaktan sonra hindistan'a gitmek için debelensin dursun… büyük başkaya karşı bir konumda bulunsun, onun dediğinin zıttını yapsın, belki tüm ömrünü buna harcasın… peki bu montaigne’in arzusunun savaşı mı olurdu? yoksa hala büyük başkanın arzusu altında ezilir miydi? ve bize tüm hikayeyi baştan sona anlattığında ona kahraman mı derdik yoksa aslında istemediği şeye tüm hayatını harcadığı için ömrüne acır hale mi gelirdik?
hayatımız çoğu zaman maalesef böyle. evet, hiçbir zaman büyük başkasının arzusundan kurtulamayacağız. ancak bize zamanında yasak denilen şeyler, sen böylesin denilen kişilik özellikleri, davranışlar, duygular…
adı konulan herhangi bir şeyin tamamını sorgulamadan ona uymak kadar, zıttı için uğraşmak da büyük başkasının arzusunu yaşatmaktan başka bir şey değil.
tüm hayatımıza bakalım;
babanın yasakları, annenin söylemleri, kültürün, dinin, normların istekleri…
gerçekten uymadığı için mi yapmıyoruz yoksa tamamen zıtlaştığımız şeyin kendi arzumuz olduğu yanılsamasına mı düşüyoruz...