"ama yaşlandıkça, ağabeyini yakından tanıdıkça ruhunun derinliklerinde toplumun mutluluğu için çalışma yeteneğinin aslında belki de bir erdem değil de, bir şeyin eksikliği olduğunu daha sık düşünmeye başlamıştı. dürüst, güzel, soylu ülkülerin, zevkliğin noksanlığı değildi bu. yaşama gücünün noksanlığıydı. kalp dediğimiz, atılım dediğimiz, insan önünde açılan sayısız yollardan birini seçmeye, yalnız onu istemeye zorlayan şeyin eksikliği..." #annakarenina
arzuyu keşfetmemiz gerekiyor... dürüst olmak, diğerlerinin iyiliğini istemek, daha fazla eğlenmek, daha fazla çalışmak, topluma karışmak... bunlar olduğu halde eksik hissediyorsak, bu bize öğretilen arzudur. başkasının arzusu, başkasının anlamıdır. eksiklik, başkasının arzusunun tatmini ile giderilmez ki eksiklik özünde hiç bitmez, bitmemelidir de. keza başkasının arzusundan da tamamen kurtulamayız. ama bize öğretilen "arzu" nesneleri, bizi tatmin de edemez. arzu çok öznel, arzu bize dair ancak ulaşılamayan olmalıdır. nietzsche deve, aslan, çocuk derken de bunu kastediyordu, deve olmak, daha fazla eğlenmekti belki de, dürüst olmaktı ama biz çocuk olmalıydık, dürüst olmayı biz seçmeliydik, başkasının arzusu bu olduğu için değil. tolstoy'un da dediği gibi, yaşama gücünün noksanlığıdır bu. binlerce yol arasında arzuyu keşfetmek, tatmin olunamayacak şeyi tatmin etmeye yönelik hareket etmek gerekir. anlamı aramak zorunda olmak ama tam olarak bulamayacak olmak gibi...